Huiselijk geweld: 'Hij liet me geloven dat het mijn schuld was'
Hoe kun je huiselijk geweld herkennen als de ander zó op je inpraat dat je aan jezelf gaat twijfelen? Anita Wix is jarenlang fysiek en vooral mentaal mishandeld door haar man, maar is hier sterker uitgekomen. Nu doet ze haar verhaal bij een lezing georganiseerd door studievereniging SAMM.
“Nooit had ik verwacht in zo’n situatie terecht te komen. Als kind dacht ik altijd: geef me één klap en ik ben weg.” Zo begint Anita haar verhaal, voor een volle collegezaal aandachtig luisterende studenten. “Totdat ik hem ontmoette. Al vanaf het begin maakte hij iets in me los waardoor ik op de één of andere manier mijn hele ziel en zaligheid bij hem uitstortte. Hij kon zo goed luisteren.”
In het begin van de relatie zag de toekomst er nog rooskleurig uit, maar al snel begon haar man onvoorspelbaar gedrag te vertonen. “Op een dag raakte ik hem kwijt in een warenhuis in Parijs,” vertelt ze. “Toen ik hem eindelijk had teruggevonden, was hij ontzettend kwaad. Hij pakte mijn spullen af en ging ervandoor, mij achterlatend in een stad waar ik niemand kende. Toen hij uren later terugkwam, zei hij: ‘Zou je niet eens je excuses aanbieden?’ En ik was zo in de war, dat ik dat deed. Ik denk dat ik op dat moment onbewust een deur open heb gezet voor hem.”
Kom eens een uur te vroeg
“Het ene moment kon hij de liefste man ooit zijn, het volgende moment ging hij compleet door het lint om kleine dingen,” zegt Anita. “Het erge was dat hij mij liet geloven dat het allemaal mijn schuld was. Zelfs toen ik met een gebroken rib in bed lag te huilen door wat hij me had aangedaan, zei hij: ‘weet je wel hoe erg het voor mij is dat ik dit moet doen? Als jij nou gewoon beter luisterde, hoefde dit niet.’ Je weet niet meer wat echt is en wat niet.”
Voor de buitenwereld leek het alsof alles goed was. “Totdat onze hulp per ongeluk een uur te vroeg kwam. In plaats van het gezellige gezin dat we normaal waren, trof ze mijn man aan in een gigantische ruzie met mijn jongste dochter, waarbij hij haar naar de keel had gegrepen. De hulp schrok daar zo van, dat mijn dochter onmiddellijk uit huis geplaatst werd. Mij gaf ze een kaartje mee van het Steunpunt Huiselijk Geweld. Dus dat is ook mijn tip voor mensen die dit werk doen: kom eens een uur te vroeg, dan zie je hoe het ergens daadwerkelijk aan toegaat.”
Dankbaar
“Uiteindelijk heb ik, omringd door negen hulpverleners, de kracht gevonden om hem te vertellen dat ik heel veel van hem hield, maar dat ik zo niet verder met hem kon leven,” vertelt Anita. “Toen kon ik bij de vrouwenopvang terecht. In het begin was het heel moeilijk, want hij zat overal: in de manier waarop ik mijn koffie dronk, in het bloed dat door mijn aderen stroomde. Maar ik ben langzaam begonnen mijn eigen leven op te bouwen. Nu help ik als ervaringsdeskundige andere vrouwen die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten. Ik heb geleerd me te focussen op de positieve dingen in het leven. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn.”
Heeft ze nog tips voor hulpverleners bij een dergelijke situatie? “Ik vond het heel fijn dat ze me mijn eigen gang lieten gaan, zelfs toen ik op een bepaald moment de scheiding in wilde trekken om het daarna toch door te laten gaan. Verder is geduld en begrip erg belangrijk. Door veel te praten is het me uiteindelijk gelukt om zelf te begrijpen wat er gebeurd is. Daardoor kon ik de moedige beslissing nemen om voor mezelf te kiezen.”