Bij Saxion studeren duizenden studenten, ieder met een eigen verhaal. Zo ook Pascal Smit (24). Doordat hij vanwege de spierziekte Duchenne in een rolstoel zit, was het lastig een afstudeerplek te vinden, maar in februari verwacht hij eindelijk zijn papiertje te halen. Een monoloog over solliciteren met een beperking, het genot van een goede pass met rolstoelhockey en zijn liefde voor landbouwmachines.
“Momenteel ben ik bezig met afstuderen en dat gaat goed. Ik schrijf een social mediastrategie voor het merk Joppiesaus. Eigenlijk hoor je online maar weinig over die saus. Een cafetaria bedacht het ooit en de broers van het bedrijf Elite zagen het als een mooie kans. Zij kochten het recept, voor duizend euro of zo, een heel klein bedrag. Ik ben er fan van en af en toe nemen we het bij de lunch, als we een snack eten.
Hiervoor deed ik Grafisch Vormgeven op het ROC en nu doe ik de specialisatie Creatieve Marketingconcepten van de opleiding Media, Informatie en Communicatie. Ik wilde wat meer kennis: waarom maak je bepaalde keuzes? Ik vind het vooral interessant om doelgroeponderzoek te doen. Welke doelgroepen passen ergens bij en hoe kun je daar een concept bij bedenken? Maar ik denk niet dat ik verder wil in de diehard marketing. Ik doe graag wat ik leuk vind en ik vind vormgeving heel gaaf. Het liefst zou ik gewoon vormgever worden.
Rolstoeltoegankelijk
“Bij Saxion moet iedereen zelf achter een stageplek aan en dat is lastig als je in een rolstoel zit. De helft van de plekken valt al af, omdat ze niet rolstoeltoegankelijk zijn. Helemaal in de marketing, want veel van die bedrijven zitten op een bovenverdieping met alleen een trap of in een klassiek, oud pand met een trappetje voor de deur. Ik vertel bij het solliciteren altijd eerst dat ik MIC doe en wil stagelopen. Pas aan het eind vraag ik of ze ook rolstoeltoegankelijk zijn. Dat kun je het beste doen, anders word je op voorhand al afgewezen. Sommige mensen zijn bang om iemand in dienst te nemen met een beperking. Dat vind ik jammer. Ik heb eerder stagegelopen bij Slag van Almelo. Dat was een mooie plek. Er is daar een rolstoelhelling en daarmee kon ik het kantoor in.
Als je een handicap hebt, moet je eerder beginnen met zoeken dan de rest. Als je dat doet, vind je uiteindelijk wel een plek. Dat was bij afstuderen anders: ik kon niks vinden. Ook omdat het bijvoorbeeld inhoudelijk niet bij me paste. Dat ze zeiden: ga iets doen wat je leuk vindt. Dat krijg je dan ook nog te horen. Maar als dat niet kan, moet je een compromis sluiten. Zo heb ik het afstuderen een half jaar uitgesteld, anders was ik nu al afgestudeerd.
Ik vind het gewoon hartstikke mooi als ik een passje kan geven zodat iemand een doelpunt kan maken. Dat hadden we gisteren op de training ook. Dan komen er wat passjes goed over: zó mooi, hè.
Bij Saxion zit de rolstoeltoegankelijkheid op de meeste locaties wel goed. In Enschede zijn sommige gedeeltes wat ouder en heb je gangen zonder elektrische deuren. Dan moet altijd iemand de deur voor me openhouden, dat is een nadeel. Eerder voelde ik me dan bezwaard, maar nu niet meer. In het Harry Bannink-theater, waar ik af en toe college had, heb je een lift. Maar mijn stoel is natuurlijk zwaarder dan een duwrolstoel. Dat vond ik altijd best eng.”
Doelpuntenmachine
“In mijn vrije tijd doe ik aan rolstoelhockey en daar verheug ik me elke week op. Elke donderdagavond hebben we training in een sporthal op ’t Roessingh en op zaterdag een toernooi. Dat is gewoon super. We zijn niet echt een vereniging, maar hebben een clubje bij elkaar. Twee teams, die een regionale competitie spelen. In onze regio heb je op ons niveau vijf of zes teams. Ik ben een paar keer naar het Nederlands Kampioenschap geweest, toen ik in het eerste team zat. Maar er is veel veranderd en er zijn nu veel andere spelers.
Het tactische aspect is heel gaaf. Sommige spelers hebben de stick vast aan de stoel en die proberen dan ruimte te maken voor de spelers die de bal hebben, door tegen de tegenstander aan te rijden. Toen ik veertien jaar geleden begon was ik een doelpuntenmachine, toen was het een kwestie van alles erin tikken. Ik was topscorer en kon heel hard slaan, maar ik ga lichamelijk achteruit, dus dat is afgenomen. Waarschijnlijk wordt dit het laatste jaar dat ik de stick in de hand heb.”
Dure auto
“Maar ik vind het tactische aspect toch veel leuker. Ik ben liever een spelverdeler. Ik ben ook de enige die door het hele veld schreeuwt. Mij hoor je wel, zeg maar. Ik vind het gewoon hartstikke mooi als ik een passje kan geven zodat iemand een doelpunt kan maken. Dat hadden we gisteren op de training ook. Dan komen er wat passjes goed over: zó mooi, hè. Dat vind ik gewoon geweldig. Dat wordt in de toekomst anders, maar ik moet maar gewoon zien hoe het gaat.
Wat ik over vijf jaar doe, weet ik nog niet. Dat kan ik nu niet zeggen. Dat ligt ook aan mezelf: als ik alleen nog maar leuke dingen wil doen, dan doe ik dat. Dan stop ik gewoon met werken.
Ik heb nu namelijk een nieuwe sportrolstoel. Die is sneller dan de vorige en hij bevalt goed. Ik had er al in proefgereden en dat is hetzelfde als in een nieuwe, dure auto zitten: dan wil je er gelijk ook eentje. Die ander was negen jaar oud en de techniek gaat natuurlijk verder. Daarom was ik met crowdfunding begonnen, door bedrijven aan te schrijven en ook particulieren deden een sponsorbijdrage. De teller stond op vijfduizend euro, toen twee buren opeens bij me kwamen met de vraag of ze een sponsorloop voor me mochten organiseren. Dat was gaaf, hoor. Uiteindelijk is er twaalfduizend euro opgehaald en ik had in totaal zestienduizend nodig. Zo had ik het geld bij elkaar. We zijn net komen wonen in St. Isidorushoeve, dus het was heel speciaal dat de buurt gelijk wat voor je doet. De stoel heeft dan ook de kleuren van het dorp: zwart, wit en oranje.”
Landbouwmachines
“Ik vlieg ook met een drone. Dan film ik vooral landbouwmachines en die filmpjes zet ik dan op Youtube. Dat is mooi: als ik zo’n filmpje af heb, komen er allerlei reacties. Iedereen vindt het leuk. Ik vertel nog even niet hoe m’n Youtube-kanaal heet, want hij is nog niet helemaal up to date. Ik weet niet waarom ik die machines zo mooi vind. Ik heb ook miniatuurtjes, een vitrine vol met trekkers. Dat had ik al van kleins af aan: als ik met autootjes speelde, haalde ik altijd de trekkers er tussenuit. Dat is op een of andere manier mijn ding. Zo’n nieuwe machine kost gewoon drie ton. Die zijn zó modern, als je ziet wat ze allemaal kunnen. Ik heb niet echt een favoriet merk. Ik kijk meestal naar bepaalde types en combinaties. Zo van: die wagen is mooi in combinatie met die en die.”
Nieuwjaarsparty
“Samen met kameraden organiseer ik al drie of vier jaar de nieuwjaarsparty bij ons in de buurt. Samen met een klein groepje doe ik als vormgever een deel van de marketing. Dat is een groot succes: we zijn in drie jaar tijd uitgegroeid van 250 bezoekers naar 1500 bezoekers dit jaar. Heel gaaf. Zeker omdat bij ons in de buurt niet heel veel georganiseerd wordt. Ik ben ook betrokken bij de zomerfeesten in de Hoeve, die met die grote oranje munten. Degene die altijd vormgeving deed, wilde wat anders gaan doen en toen hebben ze mij gevraagd. Hij helpt me nog wel. Er zijn niet heel veel mensen in mijn buurt die iets hebben met vormgeving, dus als je dat als hobby hebt, moet je dat gewoon doen. Dat vind ik ook mooi.”
Afstuderen
“Wat ik over vijf jaar doe, weet ik nog niet. Dat kan ik nu niet zeggen. Dat ligt ook aan mezelf: als ik alleen nog maar leuke dingen wil doen, dan doe ik dat. Dan stop ik gewoon met werken. Al heb ik deze zomer lang vakantie gehad en de laatste drie weken voor het afstuderen waren echt een crime. Dan weet je helemaal niet meer wat je moet doen. En ik moet ook denken aan de mensen om me heen, mijn familie en zo. Mijn vader en broertje werken allebei en dan kan ik wel zeggen dat ik vrij wil nemen om leuke dingen te doen, maar dat kunnen zij ook niet altijd. Voor nu ligt de focus op het afstuderen, dat is het allerbelangrijkste.”
