Oneerlijk, noemt ze het: dat er jongeren zijn die het niet zo goed hebben als zij. Mede daarom hielp vierdejaars Social Work-student Christina Saweiros met het opzetten van het Jongeren Informatie Punt (JIP) in Enschede. “Ik vind het belangrijk dat jongeren een adresje hebben waar ze naartoe kunnen voor een luisterend oor.”
Hoi Christina, hoe is dit allemaal begonnen?
“Vorig jaar heb ik stagegelopen bij Alifa, een welzijnsorganisatie die veel doet voor bijvoorbeeld jongeren, ouderen en mensen met een migratieachtergrond. In Enschede zijn veel hangjongeren en dus kwam de vraag binnen van de gemeente hoe we ervoor konden zorgen dat deze jongeren niet constant op straat hangen met problemen waar ze eigenlijk niet uitkomen. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat ze iets betekenisvoller bezig zijn?”
Toen hebben jullie besloten het JIP op te richten. Wat is dat precies?
“Dat wil zeggen dat jongeren bij ons binnen kunnen lopen voor vragen over bijvoorbeeld seksualiteit, alcohol en drugs, psychische problemen en werk. Laatst kwam er een internationale student die meer contacten wilde opdoen. Op die manier zijn het vaak eenmalige bezoekjes, waarbij altijd twee jongerenwerkers aanwezig zijn die de jongeren kunnen helpen. Maar we zeggen ook wel eens: ‘Kom volgende week nog eens terug.’ In sommige situaties wil je de jongeren vasthouden en in andere situaties zijn we het centrale punt en proberen we ze door te verwijzen naar andere instanties. We willen een veilige haven creëren voor de jongeren en ze helpen.”
Ik merk dat het heel veel uitmaakt waar je bent opgegroeid. Dat vormt je. Ik kom veel in aanraking met jongeren die het niet zo goed hebben als ik en dat vind ik oneerlijk.
En wat is jouw rol?
“Ik ben na mijn stage gevraagd of ik het leuk vond om mee te helpen met het oprichten hiervan. Er lopen bij Alifa zo’n twintig jongerenmedewerkers en ik doe dit samen met vier jongerenwerkers die in het centrum zitten. Voor mij is dit een bijbaan naast mijn opleiding Social Work. Ik probeer via social media een groter bereik te krijgen. Het is wat cliché, maar vroeger was jongerenwerk echt naar buiten gaan, nu is online natuurlijk heel groot. Daarom proberen we daar ook zichtbaar te zijn en dat gaat goed. We krijgen wel eens berichten op Instagram met vragen over bijvoorbeeld relaties: ‘Wat moet ik doen?’ We gaan binnenkort ook proberen te vloggen. We willen het morele kompas van jongeren triggeren en ze laten nadenken over bepaalde kwesties: hoe denk je hierover, vind je dit wel of niet normaal?”
Waarom past dit werk zo bij jou?
“Ik ben zelf 22 jaar en dus nog een jongere, maar ik heb door trainingen en workshops inmiddels aardig wat kennis opgedaan over bijvoorbeeld seks en drugs. Maar ik merk dat het heel veel uitmaakt waar je bent opgegroeid en waar je vandaan komt. Dat vormt je. Ik kom veel in aanraking met jongeren die het niet zo goed hebben als ik en dat vind ik oneerlijk. Ik wil denk ik wat terug doen. Ik vind het gewoon belangrijk dat jongeren die het niet zo goed hebben een adresje hebben waar ze even naartoe kunnen voor een kopje thee of een luisterend oor. Of gewoon een plekje waar je even gezien wordt. Dat raakt mij altijd en dat ligt bij mij gevoelig: dat je weet dat er mensen zijn die geen thuis hebben, niet gezien worden of geen aandacht krijgen. Daarom is het heel mooi dat we midden in het centrum zitten, in een chaotische winkelstraat, om te kijken wat we voor deze jongeren kunnen doen. Dat dienstbare en persoonlijke ligt mij echt.”
Het JIP is dus ook voor Saxion-studenten?
“Vaak komen mensen eerst alleen even binnen om te zien hoe het eruit ziet, maar na vijf minuten merk je toch wel dat ze blijven hangen, omdat ze zich bijvoorbeeld alleen voelen. Op die manier merk je dat die eenzaamheid best wel aanwezig is, ook bij studenten. Je wil natuurlijk niet meteen zeggen dat je even wil kletsen over het leven, dat het kut is of juist leuk. Het JIP kan toch net weer iets laagdrempeliger zijn dan je mentor. Zo hebben we, ook bij Saxion-studenten, een signalerende functie op het gebied van eenzaamheid.”
