Alumnus Karin studeerde op latere leeftijd Verpleegkunde: ‘Dat heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben’
In de tijd dat Karin Szabo-te Fruchte naar school ging was het niet vanzelfsprekend dat vrouwen naar het hbo gingen. Na vele jaren gewerkt te hebben bij een verpleeghuis, besloot Karin dat het tijd was om in deeltijd toch Verpleegkunde te gaan studeren. Ze werkt nu bij het Thoraxcentrum in Enschede en werd in 2019 uitgeroepen tot verpleegkundige van het jaar. “De patiënt speelt de hoofdrol en ik ben de coach. Ik ben de gids die de weg naar herstel zo goed mogelijk probeert te faciliteren.”
Waarom heb je besloten om op latere leeftijd nog de opleiding tot verpleegkundige te doen?
“Van kinds af aan wilde ik al verpleegkundige worden. In mijn tijd was het schoolsysteem nog heel anders. Zo kwam ik net als vele anderen op de huishoudschool terecht. Ik heb de Inservice-opleiding gedaan, die nu gelijk staat aan verzorgende IG niveau 3. Ik wilde wel graag de opleiding Verpleegkunde doen, maar omdat er te veel verpleegkundigen waren in verhouding tot werkplekken kon dat niet. Ik was te duur en te oud om nog een opleiding te doen. In 2000 was ik tien jaar leidinggevende bij een verpleeghuis. Steeds vaker had ik medewerkers die HBO-V hadden gedaan. Ik vond dat ik met niveau 3 en een managementopleiding te weinig body had om een team aan te sturen. Toen ben ik in 2001 gestart met de deeltijdopleiding Verpleegkunde.”
Wat doe je voor werk?
“Ik ben procesbegeleider en verpleegkundig coördinator voor het hartrevalidatietraject bij het Thoraxcentrum van Medisch Spectrum Twente. Dat is het centrum voor hart- en vaatziekten. Ik doe 16 uur per week patiëntenzorg en 16 uur per week houd ik me bezig met procesbegeleiding en voorbereidend werk. Ik heb een dubbelrol die heel goed bij me past. Het is deels patiëntenzorg en deels ben ik én ontwerper én innovator van zorg.”
Hoe ben je daar terecht gekomen?
“In 2004 werd het Thoraxcentrum opgericht. Daar waren elke keer mensen nodig en toen heb ik in 2005 gesolliciteerd. Ik ben begonnen aan het bed en in de loop van de tijd ben ik telkens gevraagd voor andere functies. Zo ben ik gekomen waar ik nu ben. Ik denk dat ik gevraagd werd omdat ik mijn talenten en eerder verworven competenties liet zien. Mijn achtergrond als verpleegkundige en leidinggevende was natuurlijk ook waardevol. Ik ben altijd met innovatie bezig.”
Blijf dichtbij jezelf. Probeer zo goed mogelijk te luisteren en een zo open mogelijke houding te hebben naar je patiënt. Uiteindelijk weet de patiënt het beste wat goed is voor hem of haar.
Hoe kijk je terug op hoe het gelopen is?
“Voor nu ben ik daar tevreden mee. Het was toen gewoon zo, maar in deze tijd moet je dat niet meer willen. De weg die je bewandelt is eigenlijk veel te lang en je mist toch bepaalde exacte vakken. Ik ben tevreden, maar het is goed dat het veranderd is.”
Wat vind je het leukste aan je werk?
“Patiëntcontact. Ik vind het heel belangrijk om de patiënt als uitgangspunt te nemen. Niet mijzelf of een klip en klaar plan. Het is goed om te kijken naar de behoeftes van die specifieke patiënt. Mijn collega’s zeggen ook altijd: bij jou staat de patiënt voorop.”
In 2019 ben je uitgeroepen tot Verpleegkundige van het Jaar, waarom?
“Ik ben daar voor uitgroepen omdat ik een verpleegkundige met lef ben. Zo ziet men dat binnen het ziekenhuis. Ik wist er helemaal niks van. Op dat moment wist ik echt niet waarom ik die titel verdiende; er zijn zo veel verpleegkundigen bij het MST. Achteraf gezien zie ik wel in dat ik geen gemiddelde verpleegkundige ben. Mijn teamhoofd had mij voorgedragen mede omdat ik landelijk, regionaal en lokaal bezig ben met mijn werk. Ik probeer verpleegkundigen te enthousiasmeren hun werk zo goed mogelijk te doen. In mijn ogen kan dit het best door zo goed mogelijk in te spelen op de behoefte van de patiënt. De patiënt speelt de hoofdrol en ik ben de coach. Ik ben de gids die de weg naar herstel zo goed mogelijk probeert te faciliteren, zodat degene waar het om gaat het einddoel kan bereiken. Ik toon leiderschap als verpleegkundige.”
Hoe vond je het om op latere leeftijd nog bij Saxion te studeren?
“Dat was voor mij een hele cultuurshock. In mijn opleidingstijd 1983-1987 kreeg je nog stencils aangereikt. Op het hbo kreeg ik 20 boeken en 10 leerdoelen en zeiden ze: red oe d’r met. Dat heeft mij wel gemaakt tot wie ik nu ben. Ik denk niet meer zwart wit, er is niks goed of fout. Het kan altijd beter en het kan altijd anders. Ik ben veel breder gaan kijken. Patiënten zeggen ook wel eens dat ze iets fout doen. Daar geloof ik niet in: je doet iets omdat je denkt dat het zo hoort. Door bepaalde inzichten te geven, kunnen mensen verbeteren.”
Wat zou jouw tips voor toekomstig verpleegkundige?
“Blijf dichtbij jezelf. Probeer zo goed mogelijk te luisteren en een zo open mogelijke houding te hebben naar je patiënt. Uiteindelijk weet de patiënt het beste wat goed is voor hem of haar. Niet als professional denken dat jij de wijsheid in pacht hebt. Als je dat doet, gaan mensen ook niet naar je luisteren, want dan is het opgelegd. Ik ben van mening dat je mensen vragen kan stellen, waardoor ze zelf tot inzichten komen. Probeer die inzichten te faciliteren. De patiënt is aan zet. Momenteel ben ik samen met het lectoraat Positieve Gezondheid van Saxion bezig om deze visie verder uit te dragen. Heel leuk om dit samen met de lector Sandra Koster, oud- collega, te mogen doen."
Deel je verhaal!
Elke donderdag spreken we een alumnus van Saxion die een mooie baan heeft gevonden. Ben of ken jij ook zo iemand? Deel dit dan via nieuws@saxion.nl en wie weet laten we je aan het woord in onze alumni-interviewreeks!