Lucas vertelt over zijn ervaring met hulpverlening
Dat ik voor Social Work heb gekozen heeft veel te maken met mijn eigen ervaring met hulpverlening. Toen ik 14 was zijn mijn ouders gescheiden. Op die leeftijd maakte ik dat heel bewust mee. Het leek alsof mijn basis wegviel en ik was erg op zoek naar wie ik was en wat ik wilde.
Maar als iemand me vroeg hoe het ging, zei ik altijd ‘heel goed’. Pas op mijn 17e kreeg ik hulp van een maatschappelijk werkster bij ons op school. Zij heeft me heel goed geholpen en me laten zien hoe je op een andere manier kunt kijken naar de problemen waar je tegenaan loopt.
De hulp die ik kreeg wil ik ook graag aan anderen bieden
Dit soort hulp zou ik ook graag aan mensen willen bieden en daarom heb ik voor Social Work gekozen. En ditzelfde geldt voor veel van mijn klasgenoten. Vaak hebben zij zelf ook iets meegemaakt. Op school kan dat best confronterend zijn. Want je moet regelmatig op je eigen ontwikkeling reflecteren: wie ben ik, wat zijn mijn kwaliteiten en welke stappen kan ik nog zetten? Maar ik heb gemerkt dat er hier veel ruimte is voor je eigen verhaal. Iedereen is gelijk en ook onze docenten zijn open en delen hun eigen ervaringen.
Je kan altijd blijven leren als persoon
Toen ik met Social Work begon was ik 24. Dat is toch wel redelijk volwassen. Ik had voor mezelf het gevoel dat ik alles op een rijtje had. Door school ben ik er echter achter gekomen dat je nooit uitontwikkeld bent. Je kan altijd blijven leren als persoon.
Maar ik heb gemerkt dat er hier veel ruimte is voor je eigen verhaal. Iedereen is gelijk en ook onze docenten zijn open en delen hun eigen ervaringen.