Mick studeert een halfjaar in Amerika: ‘Ik ben veel volwassener geworden’

Hoi Mick, wat doe je in Amerika?

“Ik doe hier een minor psychologie aan de Millikin University, een major heet dat hier. Bij Saxion studeer ik Creative Business, maar ik heb ook getwijfeld over een psychologiestudie. Nu heb ik dat alsnog een beetje kunnen meepakken. Ik heb voor Creative Business gekozen omdat ik heel graag de media in wil. Het is mijn droom op te presenteren. Ik ben van mening dat als je interviewt en presenteert, het heel erg kan helpen als je je verdiept hebt in psychologie. Het kan je helpen om mensen te begrijpen en om met mensen te levelen. Ik ben altijd al gefascineerd geweest waarom mensen bepaalde dingen doen in bepaalde situaties.”

Waarom heb je voor Amerika gekozen?

“Ik ben altijd al gefascineerd geweest met Amerika. Waarom? Geen flauw idee. Het zou ongetwijfeld komen door de films, series en spelletjes die je als kind ziet en speelt. Ik denk dat iedereen dat wel een beetje heeft. Wat ik ook heel fascinerend vind, is dat Amerika een groot westers land is. Dat eigenlijk een derdewereldland is. Een derdewereldland in het jasje van een westers land. Er is hier zo veel armoede. Ik zit dan ook wel in een erg arm gedeelte, maar er zijn echt heel veel problemen in Amerika: heel veel racisme, criminaliteit en geweld. Ik wilde met eigen ogen zien hoe Amerika een westers land kan zijn, terwijl het totaal anders is dan Europa.”

Ben je daar al achter?

“Nee, ik denk ook dat je hier je hele leven kan wonen en het dan nog niet weet. Het is systematisch. Toen ik mij moest aanmelden voor deze school, moest ik ook invullen wat mijn ras was. Ik moest aanvinken of ik wit, zwart, Mexicaans of Aziatisch was. Ik vraag me op zo’n moment echt af waar dat voor nodig is. Wat is daar de toegevoegde waarde van? Ik woon met twee Afro-Amerikaanse huisgenoten. Met hen heb ik het er heel veel over gehad. Ik vind het heel boeiend wat hun kijk daarop is. De moeder van Q, zo heet die jongen, zei vroeger al tegen hem: ‘Q, je moet dubbel zo hard werken als de gemiddelde jongen’. Het is zo fout dat dat tegen kleine kinderen wordt verteld. Het zit zo in het systeem. Dat systematisch racisme merk ik minder in Nederland.”

Hoe ziet een schooldag in Amerika er voor jou uit?

“Nou, eerst sta ik op, dan ga ik of douchen of naar de sportschool. Dat is iets wat ik hier heel fanatiek ben gaan doen. Ik ga eigenlijk elke dag. Daarna haal ik koffie en ga ik naar school. Ik heb vaak les van een uur of negen tot een uur of twee. Ik heb wel veel tussenuren. Dan bel ik meestal met familie en vrienden. Een beetje sneu, haha. Ik ben er hier echt achter gekomen hoe goed ik het thuis heb. Ik ben veel meer gaan waarderen wat ik in Nederland voor lief nam. Ik moet eigenlijk wat meer van de ervaring hier genieten, maar ik denk veel aan ze. In andere tussenuren maak ik huiswerk. In de avond ben ik vaak met alle internationale studenten. Vaak kijken we dan een film. Of ik ga langs bij de vrienden die ik hier heb gemaakt. Ik zit in een kleine stad, ver van de bewoonde wereld. Er is hier helaas niet zo gek veel te doen.”

Hoe zit het met de schooldruk?

“Dat valt mee. Educatie is stukken minder dan in Nederland. De leraren laten ook veel meer toe. Als jij geen zin hebt in de toets en hem liever twee dagen later maakt, vinden ze dat prima. Het maakt ze ook niks uit of je naar de les komt. Die Amerikaanse studenten komen ook allemaal in hun pyjama. Ik ben echt overdressed in mijn spijkerbroek. Die studenten gaan naar school omdat het moet, maar zodra het kan, gaan ze naar huis. Doordeweeks doen ze niks aan hun uiterlijk en in het weekend zijn ze helemaal opgetut. Het lijkt gewoon een ander persoon, daar schrik je gewoon van.”

Heb je veel vrienden gemaakt?

“Ik was nooit bang dat ik geen vrienden ging maken. Ik heb heel veel vrienden gemaakt. In de eerste twee weken ging het helaas uit met mijn vriendin. Daarom kwam het vrienden maken in een stroomvaart. Je ziet gelijk dat er mensen op je afkwamen om je te steunen. Dat was superwaardevol. Ik heb vrienden uit Duitsland, Italië, Chili en mijn Nederlandse huisgenoot. Niet zo gek veel Amerikaanse vrienden, al zijn mijn huisgenoten wel Amerikaans. Je zit in hetzelfde schuitje als de andere internationale studenten, daarom trek je sneller naar elkaar toe.”

Wat was voor jou het hoogtepunt?

“Met kop en schouders steekt mijn springbreak-trip erbovenuit. Ik ben met mijn Italiaanse, Chileense en Nederlandse vrienden op vakantie gegaan. We zijn naar San Fransico gegaan en vanuit daar hebben we de auto gepakt en een roadtrip naar Los Angeles gemaakt. Ik heb daar zo’n geweldige tijd gehad, dat vergeet ik nooit meer. Ik ben niet zo van de natuur, maar ik heb nog nooit zo genoten van een uitzicht als daar. Het was geweldig, ik heb daar geen woorden voor. We hebben elkaar hier leren kennen en het is zo bijzonder dat je dan zo’n trip samen meemaakt.”

Wat heb je geleerd?

“Ik ben veel volwassener geworden, denk ik. Ik hoop gewoon zo erg dat dat blijft als ik terugkom. Ik heb veel met mijn vader gepraat (Jan van Halst, red.). Hij zat voor Expeditie Robison ook een langere periode in het buitenland. Hij dacht daar veel na en nam zich voor zijn telefoon veel minder te gebruiken. Dit om meer te genieten van het leven om je heen. Eenmaal in Nederland verval je toch in oude patronen. Ik hoop wel dat mijn zelfstandigheid blijft: koken en de was doen. Ik ben ook minder afhankelijk geworden. Ik kan het ook in mijn eentje, ook al ben ik liever met anderen.”

Zou je het anderen aanraden?

“Zeker, maar wel een andere plek. Hier is niet zo gek veel te doen. Ik heb er het maximale uitgehaald omdat ik heel proactief ben. Als je dat niet zou doen kan ik me voorstellen dat je het minder leuk hebt hier. Studeren in het buitenland zou ik zeker aanraden. Je kunt jezelf ongelofelijk ontwikkelen.”