Aryanne is in Hanoi nog steeds niet over de cultuurshock heen: ‘Hier roeien ze echt met de riemen die ze hebben’

Hoi Aryanne, wat deed je in Hanoi?

“Ik heb hier drie maanden stagegelopen in een van de grootste ziekenhuizen van Hanoi. Dit ziekenhuis is vooral gericht op operaties. Het ziekenhuis heeft 52 operatiekamers, wat echt heel veel is. Ik denk dat geen enkel Nederlands ziekenhuis dat heeft. Ik ben hier met drie andere studenten gekomen als een soort testgroep van Saxion, want wij zijn de eerste Saxion-studenten die hier stage hebben gelopen. Ik heb vooral stagegelopen op de afdelingen orgaantransplantatie, spoedeisende hulp, de kinderafdeling en de neonatologie. Op de kinderafdeling heb ik vooral premature baby’s tot de leeftijd van 16 jaar geholpen.”

Hoe ben je bij deze stage terechtgekomen?

“Eigenlijk wilde ik sinds mijn eerste jaar bij Saxion al naar het buitenland, dus heb ik eigenlijk continu in de gaten gehouden wanneer dat kon. Toen brak helaas covid uit, waardoor ik al snel bang was dat het niet meer door zou kunnen gaan. Ik ben wel in contact gebleven met Saxion en toen covid wat verminderde, kon ik eindelijk naar Vietnam toe. Ik had niet gedacht dat ik in Vietnam stage zou gaan lopen, maar toen ik uiteindelijk de keuze had, was die snel gemaakt.”

Had je van tevoren dan niet een land in gedachten waar je graag heen zou willen?

“Nee, ik wilde meer kijken naar wat Saxion aanbood en vervolgens daaruit kiezen. Ik houd heel erg van Azië, dus ik dacht wel: als het Azië is, zou ik heel blij zijn. Toen kwamen ze dus met twee plekken in Azië: Cambodja en Vietnam. Cambodja was alleen niet een stage in het ziekenhuis, wat ik wel graag wilde, dus toen heb ik voor Vietnam gekozen. Samen met twee andere Verpleegkunde-studenten en één Fysiotherapie-student zijn wij toen hierheen gegaan.”

Kenden jullie elkaar al goed voordat jullie naar Vietnam gingen?

“Niet echt, we zijn echt via Saxion bij elkaar gekomen en hebben toen elkaars nummer uitgewisseld via Teams en de mail. We hebben toen samen de tickets geboekt, maar eigenlijk tot we op het vliegveld stonden, kenden we elkaar nog niet. Dat was wel heel gek, maar je gaat samen naar Vietnam met hetzelfde doel, dus je leert elkaar snel kennen. Nu kennen we elkaar door en door. We hebben ook drie maanden samengewoond, dus dan leer je elkaar nog beter kennen en nu zie ik ze wel echt als vrienden voor het leven.”

Wat deed je allemaal op je stage?

“Op de orgaantransplantatie-afdeling kon ik zelf niet heel veel doen. De mensen die daar werkten spraken daar echt bijna geen Engels, dus dat was wel heel lastig. Ze probeerden me wel wat kleinere dingetjes te laten doen, zoals de wondverzorging. Op de spoedeisende hulp mocht ik wel enorm veel doen. In Nederland is de spoedeisende hulp wel heel anders dan daar. In Nederland krijg je alles binnen wat acuut is, maar hier in Hanoi is denk ik 95% van wat binnenkomt op de spoedeisende hulp veroorzaakt door een ongeluk in het verkeer, want het verkeer in Hanoi is ontzettend gevaarlijk. Het meeste wat je hier dus ziet zijn botbreuken, flinke wonden en ook nog best vaak amputaties, wat als verpleegkundige heel interessant is om te zien. Op die afdeling mocht ik dus heel veel doen, de supervisor die we hadden sprak wel redelijk Engels op medisch gebied, dus qua communicatie was dat al een stuk makkelijker.”

Welke tijden werkte je daar?

“De dag begon eigenlijk al om half acht ’s ochtends. Dan werk je tot twaalf uur, waarna je een pauze hebt van twee uur. De mensen hier gaan in die twee uur vaak snel wat eten en proberen daarna nog even te slapen op het werk om bij te komen. Zelf gingen we in die twee uur even terug naar ons huisje, om daar wat te eten en even te rusten. Van twee tot vier werkten we dan weer. Ze wilden, toen wij hierheen kwamen, enorm graag dat wij zes dagen in de week stage kwamen lopen, inclusief twee nachtdiensten en daarbij zijn de nachtdiensten hier twaalf tot zestien uur lang. Dat is eigenlijk een normale werkweek hier. Hier leven ze namelijk echt om te werken, terwijl we in Nederland echt werken om te leven. We hebben hierover van tevoren wel duidelijke afspraken gemaakt. Wij hebben daar uiteindelijk drie dagen per week gewerkt en daarnaast gingen we in onze vrije dagen bezig met onze eigen schoolopdrachten.”

Waar verbleven jullie dan precies?

“We hebben gezamenlijk een Airbnb kunnen vinden met ruimte voor vier personen, dat een kwartiertje lopen is vanaf het ziekenhuis, dus dat was echt ideaal. Eerst was het het idee om alleen de eerste week in de Airbnb te verblijven en daarna op zoek te gaan naar een appartementje in de omgeving. De eigenaar van het appartement gaf alleen al snel aan dat we ook de gehele drie maanden in het appartementje konden verblijven, dus dat was eigenlijk heel snel geregeld.”

Heb je veel cultuurverschillen gemerkt in Vietnam?

“Ja, ik ben nog steeds niet helemaal over de cultuurshock heen, vooral rondom de zorg. De zorg is hier ontzettend anders, zeker de mentale zorg kennen ze hier bijna niet. Als ze hier bijvoorbeeld iemand binnenkrijgen die een ongeluk heeft gehad en heel veel angst heeft, doen ze bijna niks met dat trauma. Ook het verkeer, zoals ik al zei, is hier heel anders en veel gevaarlijker dan in Nederland. Ook hebben veel kinderen en sommige volwassenen nog nooit westerse mensen gezien, dus op straat werden we soms aangesproken met de vraag of we op de foto wilden of werd er ineens een kind op je af gestuurd door haar moeder, om haar Engels te oefenen. Dat was heel apart. Ook in het ziekenhuis gebeurde dat wel. Ze vroegen dan niet per se iets, maar begonnen dan ineens foto’s of filmpjes te maken.”

Wat deed je dan in je vrije tijd daar?

“Het eten is hier hartstikke goedkoop, dus we hebben eigenlijk niet gekookt in die drie maanden. We zijn dus veel uit eten geweest, maar we zijn ook wel eens een paar dagen de stad uit gegaan of naar de kust gegaan om het land zelf ook een beetje te ontdekken. Ik heb daardoor ook ondanks mijn stage echt wel veel kunnen zien van het noorden van Vietnam."

Wat is het leukste dat je daar hebt meegemaakt in je vrije tijd?

“Het leukste naast mijn stage is ook dat je hier in Vietnam echt een leuk uitgaansleven hebt. Je hebt hier één straat, de bierstraat, waar ze echt alleen maar bier hebben. Wanneer je dan van die plastic stoeltjes ziet staan, weet je dat je goed zit. Dat vond ik wel echt het leukste, om na een misschien wel hele heftige dag op stage even lekker met z’n allen richting die straat te gaan. In eerste instantie had ik niet zo verwacht dat we dat hier zouden doen, maar het was wel echt heel fijn dat dat kon. Dus als je ooit naar Vietnam gaat, vergeet het uitgaansleven dan niet!”

Wat is het bijzonderste dat je hebt meegemaakt daar?

“Het bijzonderste is gewoon überhaupt dat ik deze ervaring mocht meemaken, het is gewoon echt een ervaring die ik niet ga vergeten. Het bijzonderste aan Vietnam is hoe gastvrij en aardig de mensen hier zijn. De mensen hier willen echt alles voor je doen en we zijn ook echt heel vaak uitgenodigd om mee te gaan uiteten of om bij een medewerker van het ziekenhuis thuis mee te eten.”

Raad je het aan om naar het buitenland te gaan?

“Ja, zeker. Je moet het wel willen, het kan namelijk ook echt een enorme cultuurshock zijn, zeker hier in Vietnam. Er zijn ook wel periodes geweest dat ik me nutteloos voelde in het ziekenhuis: je spreekt de taal niet van de patiënten en je hebt het gevoel dat je soms in de weg staat. Maar het is wel echt een hele ervaring, die je het hele leven bijblijft. Je ontmoet zulke leuke mensen.”

Heb je nog tips voor andere studenten die naar het buitenland zouden willen gaan?

“Het is veel regelwerk van tevoren, met bijvoorbeeld de vaccinaties, je paspoort, je visa, je OV-kaart stopzetten, maar het is het echt wel waard. Mijn enige tip is eigenlijk: geniet er gewoon van. Je komt misschien dingen tegen waarvan je denkt Wat is dit? en je zult vaak denken dat iets raar of gek is, maar eigenlijk is het dat helemaal niet: het is een andere cultuur en je bent het gewoon niet gewend. In Nederland zijn we zo gewend aan de moderne techniek, regels en privacy, maar hier roeien ze echt met de riemen die ze hebben. Je bent niet in Nederland. Het is niet een rijk land. Laat het gewoon op je afkomen.”

Wat ga je nu doen?

“Nu ben ik net klaar met mijn stage, maar mijn minor begint pas in februari, dus ik zit hier toch nog even. Toen heb ik besloten om in die tussentijd, tot mijn minor, hier nog rond te gaan reizen met backpackers. Mijn plan is om Thailand door te gaan en daarna nog richting Maleisië, Singapore en Zuid-Vietnam te gaan. Heel veel Vietnamezen zeggen ook dat ik naar Ho Chi Minh moet, de andere grote stad van Vietnam, dus daar wil ik ook zeker heen. Daarna ga ik weer richting Hanoi en dan vlieg ik terug naar Nederland voor mijn minor.”