Student Debra blij met ondertekening VN-verdrag Handicap: ‘Zodat elke student dezelfde kansen krijgt’

Hoi Debra! Met welke functiebeperking heb je precies te maken?

“Ik ben geboren met een heupdysplasie. Daar ben ik meerdere malen aan geopereerd, maar in mijn tienerjaren ging ik steeds slechter lopen en had ik steeds meer pijn. Daardoor ben ik met krukken gaan lopen en dat is heel erg zwaar voor je armen, waardoor ik bijna nergens meer kon komen. Sinds 2017 zit ik in een rolstoel en toen werd mijn wereld opeens een stuk groter.”

Groter?

“Ja, met mijn krukken kon ik eigenlijk de straat niet eens uitkomen, was ik qua vervoer afhankelijk van mijn ouders en moest iedereen dus altijd naar mij komen als ik iets sociaals wilde doen. In de rolstoel kan ik veel makkelijker met de bus of de trein, waardoor ik zelf weer op pad kan. Veel mensen denken dat je met een rolstoel afhankelijker bent dan op krukken, maar dat was voor mij dus niet zo.”

In hoeverre beperkt je handicap je in het studeren?

“Het beperkt me in de zin van dat ik gedurende dag steeds meer pijn krijg en juist steeds minder energie heb, wat ik natuurlijk wel merk tijdens het studeren. Zeker als ik ’s avonds ook nog iets sociaals wil doen, moet ik daar heel goed rekening mee houden en dus goed plannen. Daarnaast ben ik in de zomervakantie gevallen, waardoor ik, hopelijk tijdelijk, ook een beperking heb in mijn arm. Daardoor zit ik nu even in een elektrische rolstoel, ben ik afhankelijk van taxivervoer en ben ik dus niet meer zo flexibel. Als op het laatste moment het lesrooster wordt omgegooid, is dat voor mij een hel. Dan moet ik alles om gaan gooien en hopen dat de taxi nog een plekje voor me heeft.”

Welke hulp krijg je vanuit Saxion?

“Voordat corona uitbrak, had ik veelal in dezelfde gebouwen les, zodat ik niet te veel afstand hoefde af te leggen. Ook heb ik via de opleiding geregeld dat ik via KlasseContact de lessen kon volgen op een lange dag. Dat is een apparaat die klasgenoten in het lokaal kunnen zetten en waar een camera en een microfoon in zit, zodat ik thuis via de laptop het college kan volgen. Nu in coronatijd heb ik nog één dag in de week fysiek les, maar houden ze daar minder rekening mee, omdat ze willen proberen zoveel mogelijk onderwijs aan te bieden voor iedereen. Ik snap het ook wel, maar het zorgt vaak voor roosterwijzigingen op het laatste moment.”

Dinsdag ondertekent Saxion het VN-verdrag handicap. Waarom is dat zo belangrijk volgens jou?

“Saxion doet heel hard zijn best om ervoor te zorgen dat ik zoveel mogelijk mee kan doen, maar ik doe de opleiding Social Work en dat helpt wel. Ik heb ook mensen gesproken van andere opleidingen of academies en dat verschil is soms nog groot. Bij mijn opleiding zijn de lijntjes kort, omdat dat natuurlijk over maatschappelijk werk gaat, maar het kan zijn dat als ik een minor bij een andere academie ga volgen, dingen minder makkelijk te regelen zijn. Ik zit ook in een werkgroep voor studeren met een functiebeperking en we zijn al heel lang bezig om hier meer gelijkheid in te creëren. Gelukkig onderschrijft Saxion dit probleem ook, dat is een van de redenen om het VN-verdrag te ondertekenen: zodat we daar meer gelijkheid in krijgen. Dit vind ik heel erg belangrijk en ik hoop dat dit het begin is van nog meer basisgelijkheid, zodat elke student dezelfde kansen en mogelijkheden krijgt.”

Je zit ook al in het jongerenpanel van HandicapNL en doet mee met een Buddy-project. Waarom help je zo graag mensen?

“Ik denk dat dat vooral voortkomt uit de tijd dat ik op krukken liep. Toen dacht ik dat ik de enige jongere was die heel hard zijn best moest doen om én college te kunnen volgen én met vrienden af te spreken. Alles was een gevecht en ik heb me heel erg lang verzet tegen een rolstoel, want ik dacht: dan is het over, dan ben ik écht gehandicapt. Als ik destijds meer mensen had gezien die gewoon meededen in de maatschappij, ondanks dat ze een functiebeperking hadden, dan had ik misschien ook wel eerder die stap gemaakt, eerder van het leven kunnen genieten en er dus meer uit kunnen halen. Ik denk dat het belangrijk is dat mensen een voorbeeld hebben.”

Wat is verder je ambitie?

“Ik zit nu in het tweede jaar van de opleiding Social Work en dat gaat goed. Ik vind het ook hartstikke leuk en het past goed bij me. Na mijn opleiding wil ik graag in een wijkteam gaan werken, aan de zorgkant. Ik wil ervoor zorgen dat mensen met een beperking nog meer mee kunnen doen aan de maatschappij. Ik denk dat ik deze mensen begrijp, omdat ik naast ze sta en zelf natuurlijk tegen het nodige ben aangelopen. Daar heb ik veel van geleerd en ik denk dat ik dat mee kan brengen.”